By Alexander
( met Jaap C. Seidell)
Eén op de zeven Nederlandse kinderen is te zwaar. Dat was in 1980 nog één op de zestien. Van de kinderen tussen 7 en 18 jaar eet slechts 1% de aanbevolen hoeveelheid groente, 5% de aanbevolen hoeveelheid fruit en 7% de aanbevolen hoeveelheid vis. Daarnaast eet het overgrote deel van de kinderen juist veel te veel zout, suiker en vet. [Read more…]
By Alexander
Erwin Nypels is een doorzetter – wie hem ook maar een beetje kent, zal dat onmiddellijk bevestigen. Hij was een van de D66ers van het eerste uur, Tweede Kamerlid vanaf 1967 tot 1989, korte tijd minister in het interimkabinet Van Agt III, en daarna vooral gedurende vele jaren een bevlogen participant in het nationale pensioendebat, ook toen dat nog nauwelijks werd gevoerd. En die bevlogenheid duurt voort: onlangs nog publiceerde hij, onder de titel “De macht gedeeld” een overzicht van zijn inspanningen gedurende 45 lange jaren om gepensioneerden medezeggenschap te verlenen in pensioenfondsbesturen. Op 1 juli 2013 trad eindelijk de initiatief wet Koser Kaya – Blok in werking, een co-productie van D66 en VVD, die deze medezeggenschap veilig stelde voor bedrijfstakpensioenfondsen en bevestigde voor ondernemingspensioenfondsen. Het was voor alle betrokkenen, inclusief Erwin Nypels, een welverdiend feestelijk moment. [Read more…]
By Alexander
De democratie is geen rustig bezit, maar daarom niet minder gekoesterd. Het beste bewijsmateriaal: de lange rijen geduldig wachtende bewoners van een ver land die voor het eerst de vreugde van het stemhokje mogen meemaken. Dat ene moment in dat hokje is natuurlijk niet het hele verhaal, maar over wat er aan dat verhaal dan nog ontbreekt wordt al heel lang geruzied. Democratie, het is niet anders, is een ‘essentially contested concept’, een begrip dat gekenmerkt wordt door fundamentele onenigheid over de precieze inhoud en betekenis ervan. Die onenigheid hoort erbij en zal nooit verdwijnen; het debat over de vormgeving van de democratie is een essentieel onderdeel van de democratie zelf.
By Alexander
Op 2 februari werd de wet DBA door een ruime meerderheid van de Eerste Kamer gesteund en daarmee aanvaard. D66 behoorde met de Christenunie en Groen Links tot de enige tegenstemmers.
Dat was voor mij een teleurstellende uitkomst. Gedurende vele maanden had ik mij als woordvoerder diepgaand in het wetsvoorstel verdiept, en gaandeweg was mijn overtuiging dat dit een onverstandig idee was alleen maar toegenomen. Ik vond en vind het voorstel onnodig, ineffectief, prematuur en riskant; een uitgebreide toelichting staat in de hieronder afgedrukte spreektekst. Nog steeds ben ik bang dat de kwaliteit en de kwantiteit van de werkgelegenheid voor ZZPers ernstig te lijden zullen hebben onder de praktijk van deze wet. Nu de wet DBA is aangenomen hoop ik maar dat ik ongelijk krijg. Maar de eerste commentaren van vakjuristen en accountants wijzen in dezelfde richting.
De beste verklaring die ik kan verzinnen voor deze treurige afloop was de onwankelbare welsprekendheid waarmee staatssecretaris Wiebes gedurende bijna drie uur zijn voorstel verdedigde. Overtuigend vonden D66, de Christenunie en Groen Links zijn argumenten in het geheel niet, maar kennelijk waren wij de enige.
Zo kan het lopen in een democratie. Wij wachten af hoe het uitpakt, en de machine draait verder. Inmiddels moest ik alweer het woord voeren bij de behandeling van de wet die overheidstoezicht op private jeugdinternaten mogelijk moet maken. Minister Asscher had het daarbij in de Eerste Kamer niet al te moeilijk. Maar dat kwam ook doordat de achterliggende vraag – hoe ver kan de overheid gaan in het afremmen van ouders die onverstandig omspringen met hun kinderen? – hier grotendeels buiten beeld bleef. De grens tussen passende bezorgdheid en overdreven bemoeizucht wordt maar al te gemakkelijk overschreden. Als de recente verhalen over de radicaliserende schoolkinderen kloppen, dan komt die lastige vraag vroeger of later terug. En dan is voor het politieke debat meer nodig dan de twee uur die nu voldoende waren.
By Alexander
Voorzitter,
De wet Deregulering Beoordeling Arbeidsrelaties heeft een verleidelijke naam en een lange voorgeschiedenis. Hij is kort, omvat slechts tien artikelen, past op drie A4tjes en strekt tot de afschaffing van de VAR, de Verklaring Arbeidsrelatie, die opdrachtgevers van ZZPers vrijwaring bood van de door werkgevers verschuldigde loonheffingen. Als welkom alternatief voor de wet BGL, die niemand wist te bekoren, passeerde de wet zonder veel moeite de Tweede Kamer. Vanavond onderwerpt deze Kamer hem aan een laatste kwaliteitsoordeel. Is er sprake van een urgent achterliggend probleem? Lost deze wet – inclusief het daaraan gekoppelde alternatief voor de VAR, het systeem van de vooraf door de Belastingdienst goed te keuren modelovereenkomsten – dat probleem tijdig en effectief op? Zijn er ongewenste neveneffecten? Over deze en aanverwante vragen wil ik proberen de opvattingen van mijn fractie te verwoorden.
